IJsselland Ziekenhuis

Dit had een relax weekend moeten zijn, weken aan een stuk zijn we allerlei dingen aan het regelen rondom PGB, Unive, de zorg, en allerlei dingen waar je niet mee bezig wil zijn dingen die gewoon goed moeten gaan maar ja helaas...het kost ieder geval heel veel energie. Dus een welverdient rustig weekendje samen met mijn lief was erg welkom...

Maar soms loopt het dan toch even anders... :-(

Het is ochtend Gregory wil uit bed gaan maar het lukt niet, hij heeft totaal geen kracht, voelt zich doodmoe, maar hij moet en zal en hij wil met alle kracht in zijn rolstoel maar ook het evenwicht houden lukt helemaal niet. Uiteindelijk lukt het ons samen en met veel moeite om Gregory in zijn rolstoel over te zetten maar is het verstandig, Gregory is helemaal op. Hij valt steeds in slaap aan zijn bureau en valt voorover, het is geen doen zo. Toen de thuiszorg kwam hebben we hem samen maar weer snel terug in bed getild. De gedachten waren toen hij is ontzettend moe en dat is niet gek als je zijn leven op een rijtje zet, alleen al de nachten zijn ontzettend kort voor hem, de uurtjes echte slaap zijn op 1 hand te tellen per nacht. Elke nacht onrustige benen, spasmes, en last van zijn buik dus niet 1 hele nacht echt doorslapen. De zelfstandigheid die hij nog heeft wil hij natuurlijk vasthouden maar de dagelijkse dingen kosten al zoveel energie wasjes draaien, ophangen, vouwen, boodschapjes doen, administratie, eten en drinken de eerste levensbehoeftes die er gewoon bij horen zijn dagtaken geworden.

Simpele conclusie Gregory is uitgeput...maar is dat het wel...

Ik voel dat Greg hoge koorts heeft hij is ook hevig aan het trillen, zijn handen kan hij niet meer optillen en zijn armen niet meer bewegen. Hij geeft aan dat hij erge hoofdpijn heeft en hij kan zijn ogen niet meer open houden, het is tijd om de huisartsenpost te bellen! Gelukkig zijn ze er best snel en besluiten na een kort onderzoek een ambulance te laten komen, ook zij zijn er snel.

Het is 17:45 Gregory ligt op de spoedeisende hulp, er wordt bloed afgenomen en anticbiotica toegedient, gelukkig komt hij weer een beetje bij en kan zijn ogen weer openen. Het wachten duurt lang op de arts en of we naar een kamer kunnen om eindelijk wat te rusten. 

20:30 eindelijk ligt hij op de afdeling wat een lange dag! Totaal uitgeput! Maar blij dat Gregory in goed handen is en weer een beetje aanspreekbaar is, de koorts is wat gezakt dat is goed nieuws. Ik laat hem wat geruster achter en ga naar huis leg wat spullen klaar om morgen mee te nemen de dingen die ik in alle haast vergeten was. Het is zo stil en leeg in huis dan besef je ineens wat er allemaal gebeurd is, maar niet te lang bij stilstaan en door. Dit weekend was voor ons tweetjes maar ik kruip alleen in bed denkend aan Gregory in het ziekenhuis...het is koud.

De volgende ochtend: Ik zie dat het helemaal niet goed gaat, de eerste antibiotica had hem wel een boost gegeven maar daarna ging het weer bergafwaarts. Na verschillende antibiotica kreeg hij toch ook weer Gentamicine eigenlijk geven ze die maar 1x, ik kreeg dat pas later te horen maar ja was er anders een andere keuze???

De uitslag van de onderzoeken was dat Gregory een zware ontsteking opgelopen had bij de katheter wissel die onsteking was ook in zijn bloed gekomen. Na dagen op en af gaat het gelukkig weer wat stabieler en krijgt Gregory ook weer zin in eten, tja het ziekenhuis eten dat is gewoon niet echt te eten al zijn we erg dankbaar voor de goede zorgen van de verpleegsters.

                        Zin in sushi nou dat gaan we dan toch even halen :-).

Na een week gaat het weer wat beter en geven ze in het ziekenhuis aan dat ze op dit moment niet veel meer voor hem kunnen betekenen maar dat hij nog wel 10 dagen antibiotica nodig heeft via het infuus, zodat de ontsteking zo goed mogelijk gestopt wordt. Dat laatste kan gewoon thuis dat had hij al eens eerder gehad dus dat moest dan maar, ieder geval wel fijn lekker naar huis zijn eigen omgeving en gezonder vers eten thuis, hopelijk heeft hij genoeg kracht om zichzelf te kunnen redden met naar bed gaan en weer opstaan enzovoort.

Met nog weinig kracht in je armen naar huis extra beperkt doordat je aan een slang gekoppeld bent die steeds overal achter blijft haken in de rolstoel en overal en nergens van het infuus... 's elke ochtens hulp voor het aansluiten van het infuus en elke avond weer, heel vermoeiend en vervelend allemaal maar het moet. De dagen kosten heel veel energie en de energiemeter staat erg laag, maar in bed klimmen en weer uit bed kost ook weer heel veel energie. Twee keer het infuus doorgeknipt door de thuiszorg, tja kan gebeuren maar weer Laurens bellen om het weer in orde te maken, weer wachten...Hoe pak je dit aan, hoe kan je zo zelfstandig mogelijk blijven? 

Na 10 dagen is eindelijk het infuus losgekoppeld, Gregory is bevrijd zo voelt het. Nu maar weer echt aansterken dat heeft nog veel tijd nodig, elke dag nemen zoals die is en accepteren dat er niet meer kan en streven naar vooruitgang. 

De zorg zal wel aangepast moeten worden in sommige opzichten de afspraken die gemaakt zijn weer doornemen en nieuwe afspraken maken,daar wordt nu aan gewerkt. Helaas is door dit alles ook onze Stichting even stil komen te staan maar we geven niet op!!!!

Steun ons a.u.b. laat wat van je horen al zijn het maar woorden. Geef hem kracht, dat zal hem goed doen iedereen heeft wel eens een steuntje in de rug nodig...